Laura coñecía o avó por un
retrato grande que había no salón. Era unha foto en branco e negro dun militar
alto e ben parecido que fora tomada durante o servicio militar no cuartel da
Coruña. Todos miraban aquela foto con un ollar triste e morriñoso, mais, Laura
non entendía nín se atrevía a preguntar onde estaba aquel avó que parecía
esconderse detrás dun cristal sempre impecablemente limpo.
Un
día nada mais despertarse Laura atopou a casa chea de frores brancas e marelas.
Eran as mais fermosas que vira nunca e a súa mai levaba xa tempo colocándoas
nun xerro longo cheo de auga.
-Hoxe
ímoslle levar frores ao abó, asi que vaite vistinto e lava a cara.-dixo a nai.-
Laura marchou
correndo e moi contenta ata o cuarto onde
empezou a poñer a roupa que tiña encima da silla con medo de que
marcharan sin ela. O mesmo tempo pensaba que por fin ía coñecer aquel avó de
cartón que se colocaba no alto da parede. Preguntábase si este novo avó lle
contaría algún conto como facío o outro o que ela lle chamaba o da avoa. Tamén
pensaba que o mellor o novo avó podía volver con eles para a casa ou voltar a
visitalo sempre que quixera. Pensaba Laura no contenta que se ía poñer a avoa
cando volvera a ver o avó de novo.
De camiño Laura levaba na man unha
rosa encarnada.
A collía con moito esmero para nos pincharse en algunha espiña. Ao chegar pareceulle raro que moita mais xente tamén lle ía levar frores ao avó. Eso non lle gustou porque era solo ó seu avó e ela era a única que tiña aquel retrato de “avó con falda” no pico da parede do salón. Ainda que o millor os outros tamén tiñan una foto coma aquela nas súas casas. Pero despois de andar unhos metros Laura percatouse de que as outras persoas iban a outros sitios e deixaban as frores encima duna pedra branca. Entón comprendeu que cada unha desas persoas tiña un avó naquela enorme finca chea de pedras brancas con cruces negras.
A collía con moito esmero para nos pincharse en algunha espiña. Ao chegar pareceulle raro que moita mais xente tamén lle ía levar frores ao avó. Eso non lle gustou porque era solo ó seu avó e ela era a única que tiña aquel retrato de “avó con falda” no pico da parede do salón. Ainda que o millor os outros tamén tiñan una foto coma aquela nas súas casas. Pero despois de andar unhos metros Laura percatouse de que as outras persoas iban a outros sitios e deixaban as frores encima duna pedra branca. Entón comprendeu que cada unha desas persoas tiña un avó naquela enorme finca chea de pedras brancas con cruces negras.
O
chan estaba encharcado de lama, había pedras frías por todo-los lados e no
medio delas moreas de frores de todo-las cores. Algunha xente choraba, e Laura
non acababa de entender toda aquella tristura. -Papa e mamá tampouco están moi
sonrintes – pensou- xusto no momento de chegar xunto o avó.
O
avó resultou ser unha gran pedra con unha argola no medio e unhas letras que
Laura aíanda non entendía. Alguén xa deixara alí deitadas unhas frores azuis.
-¿Onde
está o avó mamá?
-O
abó está morto, cariño e por iso está aquí dentro-
-¿E
porqué morreu, doíalle moito a cabeza?
-Si,
doíalle moito-
Deixou a súa rosa roxa o lado dos grandes
ramos coloridos e quedou un anaco pensativa.
-¿Mamá,
e cando vai saír o avó a buscar as nosas frores?
Un relato moi tenro e emotivo, Lourdes, e un bonito agasallo para Laura. Un bico.
ResponderEliminarEs ver la realidad desde el punto de vista de un niño
ResponderEliminarGracias, si tendríamos que aprender mucho y no abandonar nunca esa mirada de niño.
ResponderEliminar